Gisteren togen we vanuit Heerlen met 8 man (KB, Cyril, Roy D, Roy S, Danny, Ron en Giel en Ottie alias de twee Haagse Harrie’s) naar Mönchengladbach voor de wedstrijd Borussia Mönchengladbach – Eintracht Frankfurt. Voordat we met z’n allen gingen verzamelen hebben we eerst nog een ontbijtje bij Bufkes gepakt, helaas mistte we door de late komst van Haagse Harrie 1 en Haagse Harrie 2 “der 1ste Tsog” naar Herzogenrath om daar de trein naar Gladbach te pakken. Uiteraard wilde we deze reis niet droog staan en hadden zodoende een kleine drankvoorraad meegenomen waaronder 1 doos flugel. Toen we in Ubach-Palenberg stopte met de trein, waren de eerste Gladbachfans al te herkennen, vooral humor was het toen die Duitser met zijn te strakke broek instapte. Maar goed, per station stapte steeds meer voetbalfans de trein in en aangekomen in Gladbach waren ook al de eerste fans van Eintracht Frankfurt te herkennen. Buiten op het stationsplein stond er iemand sjaals voor 5 euro per stuk te verkopen, hier is dan ook gebruik van gemaakt geworden om voor de sjalenverzameling een sjaal te kopen. Vervolgens pakte we de bus door naar het stadion waar we ons als eerste aan de kassa waagde om toch wat van de laatste kaarten te kunnen krijgen van 24 euro per stuk.
Nadat de kaarten geregeld waren, stond er al meteen een braadworstkraampje ons in het oog, en wanneer je in Duitsland bent, dan kun je zo een lekkernij niet laten staan en met een pilsje erbij was het al vroeg goed vertoeven in Gladbach. Toen we de broodjes en drank op hadden, zijn we doorgegaan naar binnen waar we ons weer aan een stuk pizza waagde, lekker groot stuk pizza voor een kleine prijs en de kwaliteit mocht er zijn. Nadat we nog wat gedronken hadden zijn we naar het vak opgegaan om een indruk te krijgen van het stadion en uiteraard ook de staantribune. Als voorprogramma was er één of andere jeugdwedstrijd aan de gang waarbij de jonkies van Gladbach met vele doelpunten verschil wonnen.
Toen we een indruk van het stadion hadden gekregen zijn we nog even wat gaan drinken waar we al snel aan de praat kwamen met Frankfurt fans en zo contacten konden leggen voor onze volgende trip. Vlak voor de wedstrijd gingen we het vak op en het clublied van Gladbach werd daarbij uit volle borst meegezongen, helaas was dit van Gladbachkant één van de weinige keren dat er geluid geproduceerd werd, dit i.t.t. hun collega’s van Eintracht Frankfurt die 90 minuten achter hun ploeg zijn blijven staan en waarbij we ook het bekende Pipi Langkous liedje ten gehore kregen. Bij spelersopkomst was er wel een sfeeractie te zien aan de kant van Gladbach, de staantribune kleurde geheel wit, en op de bovenste ring ontstond er de tekst Ein Team met een doek eronder Ein Ziel. Ook hadden stewards van tevoren blaadjes uitgedeeld met de tekst Ein Team erop. Zodoende hield iedereen de tekst de lucht in met de opkomst.
Al vroeg in de wedstrijd kwam Frankfurt op een 0-1 voorsprong in een wedstrijd die het aanzien nauwelijks waard was, maar zo nu en dan waren er toch wel leuke aanvallen te zien. Uiteindelijk wist Gladbach vlak voor tijd nog de 1-1 te maken, en er kwamen vervolgens nog grote kansen voor beide ploegen.
Toen we rustig richting bus gingen, moest Ottie uiteraard weer eten en er gingen zodoende nog 2 broodjes braadworst naar binnen. Aangekomen bij de bus kwamen we de eerste plaatselijke zatlappen tegen, want je komt in het dagelijkse leven niet altijd iemand tegen die tegen een vrachtwagen staat te praten. In de bus was het vervolgens een gaskamer gezien de gassen die Ottie liet vrijkomen en zo vele Duitsers bedwelmde onder een gezonde reuk van Limburgs gas. Bij aankomst op het station stapte in de bus achter ons wederom een plaatselijke zatlap uit die nog nauwelijks op zijn benen kon staan, en tegen ons begon te lullen terwijl wij er niets van snapte. Wij zongen hem dan ook vriendelijk toe met “VETTIGE VETTIGE HERDER” tot grote feestvreugde van die zatlap. In de trein terug naar Herzogenrath deed KB een poging om de uitlaatgassen van Ottie te evenaren en wat dunkt, hij had het zelfs overtroffen en de geur bleef dan ook nog lang in de trein hangen. Tevens was er een charmeoffensief van Danny, Roy S en Ron met een plaatselijke Duitse slet uit Neuss, die zomaar haar nummer gaf en later aan de telefoon zei dat ze wilde afspreken met ons. Maar uiteindelijk konden we het bier niet laten wachten en gingen daarom ook naar huis waar we op het station van Heerlen afscheid hebben genomen. Het was een zeer geslaagde dag met veel humor, stank en alcohol. Het volgende tripje kan nu niet meer lang genoeg wachten. Tot 21 april wanneer we per toeval weer Eintracht Frankfurt aan het werk zien tegen VfL Bochum, wederom een degradatieduel.
Stuttgart we komen.
